جهان رفت وجوانــــــی وچمن رفت

گل نسرین و   سرو   یاسمن رفت

پس ازمن دوستان گویند افسوس

که  آخر  فایز   شیرین سخن رفت

مرحوم حاج حسین رئیس محمدرئیس پولاد ازعموزاده گان فایز

روزي فايزبه ديدن محمدخان مي رود .حكايت دلدادگی  فايزدرسراسردشتي پيچيده بود .فايزراشوريده ومجنون عشق پري مي دانستند ودرباره ي عشق اوباپري داستانها ساخته بودند پس ازاخوال پرسي وصحبت هاي معمول محمدخان روبه فايزمي كند ومي گويد : توفايز بااين اسم وآوازه وشهرت حيف نباشد كه خودراازعشق پري ديوانه كرده اي ودرفراق اومي نالي

فايزپاسخ مي دهد :

خدايا كارما مشكل فتـــــــــاده                                       عنان عقل دست دل فتـــــــــاده

كه فايز مي زند سيلــــي رخ دل                                     مثال شوربي حاصــل فتـــــــاده

سپس محمدخان مي گويد : شنيده ام پري بي وفايي پيشه كرده وازتوجدا گرديده است دراين باره چه مي گويي فايزاين گونه پاسخ مي دهد :

نه ازمن سرزند دلبرخطــــــايي                                     نه ازوي بود جانا بي وفايــــــــي

بت فايز مكدراين چنين بــــود                                      چه بايد كرد تقدير الهـــــــــــي

 محمدخان دشتی بعنوان شوخی ازفایزمی پرسد اگرچهارزن داشتی به ملیتهای مختلف (ترک –عرب –هندی وتاجیک ) چگونه آنها راصدا می زدی فایزفی البداهه چنین می سراید :

به ترکی وارگویم گل پری گـــل                به تاجیــکی بیا بنشین تودربر

به هندی گویمش میگول میگول                عرب آسا تعل ای ماه حــــاور

باد ملايم بهاري مي وزد پسينگاهي است .گروهي ازبزرگان تنگستان ودشتي درمنزل خان تنگستان دراهرم دورهم گرد آمده اند بزرگاني كه دست اندركار سياست زمان وحوزه فرمانداري خويشند . اما مجلس رسميت خودرا ازدست داده ودوستانه شده است چراكه همه حاضرين جزوگروه سياستمدار نيستند وفايز هم يكي ازآنان است . كه به همراه محمدخان دشتي به اهرم آمده ودرهرنشستي كه شاعري يا شعرايي باشند به هرحال سخن ازشعروشاعري مي رود ومجلس جنبه معنويت به خود مي گيرد حاضرين همه فايز را مي شناسند اشعارش را خوانده اند ويا نامش را شنيده اند . خان تنگستان خود شاعرنيست وازشعروشاعري نيز بي خبراست .. اما بي ميل هم نيست كه فايز رادراين مجلس بيازمايد .تا استادي فايز اين رنجبر دشتي برليش مسلم شود . به محمد خان دشتي رو مي كند ومي گويد :" آقاي خان فكرمي كني تمام اشعاري كه مردم به نام فايز مي خونن ازخودشه من كه فكر مي كنم ازديگرون باشه وفايزاونهارو به نام خودش مي خونه " .

محمدخان دشتي نگاهي به قيافه خونسرد وبي اعتناي فايز مي اندازد وجواب مي دهد " فايزكسي نيست كه اشعارديگران را بنام خودش قالب كند .فايزباديگران خيلي فرق دارد مي توني اورا امتحان كني " خان تنگستان مي گويد : پس اگه راست مي گه يه شعري بگه كه اسم اهرم هم توش باشه .

محمد خان به فايز رو مي كند وازاو مي خواهد كه ترانه اي في البديهه بسرايد وفايز درجواب مي خواهد كه به پاس اين محبت وپشتيباني  خوب است كه محمد خان دشتي هم استعداد شعري خود رادراين نشست نشان دهد وشعري بسرايد .سخنگويان تنها فايز ومحمدخان هستند .سكوت گوش تاگوش مجلس رافراگرفته است همه درانتظارند كه دوشاعردشتي محمدخان وفايز موفق مي شوند يانه  .محمدخان دشتي درحضورجمع اين دوبيتي را مي سرايد :

خوشا اهرم خوشا ماواي اهــــــــرم                          خوشاروزي كه ما بوديم همـــــدم

محمد مي دهد خط غلامــــــــــي                           براي خاطر چشمان مريـــــــــم

محمد خان موفق شده وبا تحسين خان اهرم وسايرروءساي اين منطقه روبرو گرديده وديگران منتظرند كه فايز چه بگويد . به ناگاه سه دختر ازاهالي اهرم ازدورهويدا مي شوند .سه زيبا روي اهرمي با كرشمه وطنازي نظرهمه رابه خود جلب مي كنند وفايز هم آنان راازروبروي دروازه مي بيند وچنين مي سرايد :

سه مه پيكــــــر برون آمد به يك  دم                     سه حوراوش همه پشت ســـــــرهم

به يك جلوه دل ازفايز ربودنـــــــد                         پري رويان مه سيماي اهـــــــــــرم

1

مزن شانه به زلف پرشــكن را 

مپوش ازسنبل ترياســمن  را

دل فايز وطن دارد درآن زلف               

مكن دور ازوطن اهل وطن را

2

عجب دارم ازآن زلف چليپا                     

كه دارد صدهزاران دل درآن جا

بت فايز مزن شانه برآن زلف

مكن ويرانه خود آن آشـيان ها

3

بهارآمد گلستان شد  مطــــرا

شدند ازنوعنادل مست وشیــدا

جواني كاش فايــز بد چوگلشن

 كه هرساله شدي سرسبزوخضـرا

4

بتا آهسته تربردارپــــا را          

ازاين دام بلا بردار مـــارا

سراغ نيمه جان داري زفايز

 بيا بستان سرمنت خدا را

5

اگر خواهي بسوزاني جهان را

رخي بنما بيفشان گيسوان را

بت فايز اشارت كن به ابروت

بكش تيغ وبكش پيروجوان را

6

به رخ جاداده اي زلف سيه را

بكام عقرب افكندي تومه را

كه ديده عقرب جراره فايــز

 زند پهلو به ماه چهـارده را

7

بدست آن بت طاووس زيبــا

ميان عاشقان شد فتنه برپا

دل فايز هميشه درهراس است

كه ماكشته شويم ويار رسوا                

8

 به زير پرده آن روي دل آرا  

بود چون شمع درفانوس پيدا

دل  فايز چوپروانه به دورش           

مدامش سوختن باشد تمنـا

9

بگوآن قاصدنيكو لقــارا

ببر بردوستان پيغام مـارا

همان ساعت كه ديدي يارفايز        

بخاطر آوري اين بينوا را

بزودی دیوان اشعارفایز به همت علاقه مندان به شعرادب به چاپ خواهدرسید .(کتابی کامل وجامع بامدارک ومستندات لازم ) که توسط نوه زاده آن مرحوم جمع آوری وبه رشته تحریر درآمده است .

   تنت همچو بلور و رخ بود گل         بياض گردنت نسرين وسنبــــل

   كمند گيسوان دلدار فايــــز         به هم پيچيده چون خط ترســل

بتا مهر تو جا بنمـــوده بر دل          دلم در چين زلفت كرده منـــزل

 به درياي غمت غرق است فايز           ندانم كي رسد كشتي به سا حـل

   قسم بر سوره والشمس والليل            به غير از تو ندارم با كسي ميــل

كلام الله باشد خصم فايـــــز             اگر نامحرمي با تو كند سيـــــل

دو گيسوي توجانا ليله القـــدر            بياض گردن تو مطلع الفجـــــــر

ملايك تهنيت گويند فايـــــز             «شب وصلت زالف شهر بهتـــــــر»

به گردن هشته اي زلف جوزنجير           گنه من دارم اين گردن چه تقصير

به گردن زلف چون زنجير بـــردار       مكن فايز زجان وزندگي سيـــــر

  بت نامهربان  يــــار ستمگــــر            جفا جو سنگدل بيرحم كافــــر

  بيا ازكشتن فايز به پرهيـــــــز              بينديش از حساب روز محشـــر

   مسلسل حلقه حلقه روي دلبــر             دوگيسويش فتاده همچو عنبــر

دل فايز فشرده تـــــــار زلفش          چورستم در نبرد هفت لشـــــكر

به دل گفتم مرو دركوي دلبــر          ره خود گير ازاين سودا توبگـــذر

دل فايز مگر توپور زالـــــــــي       كه داري تاب جنگ هفت  لشـــكر

قدت طوبا لبت كوثر رخت  حور        ازاين حسن خدايي چشم بــد  دور

زايركمال مرحوم علي ريئس كمال ازبستگان فايزدشتي 

مرحوم علي ريئس كمال ازبستگان نزديك فايزدشتي 

عبدالحسین روستایی وحسین روستایی ازبستگان فایزدشتی

حاج عبدالعلي زارعي فرزند رئيس حسين ريئس درويش ازعموزاده گان فايز 

                                                                                مرحوم بهادرزارعي ازبستگان وهمسرنوه فايزدشتي كه چندسالي است به رحمت خدارفته است . خدايش بيامرزد

تنهايادگاري ازفايزدشتي بزرگترين شاعردوبيتي سراي جنوب كه درشعرنگين فرهنگي استان يعني خورموج وجود دارد